Kernenergie is een verkiezingsthema geworden. Wie had dat gedacht? Tijd om de discussie eens in getalsmatig perspectief te zien. Het getal van deze maand: 3000.
Bij wie kunnen we daarvoor beter aankloppen dan bij lector Energietransitie van de Hanzehogeschool Martien Visser, die van FD-journalist en energietransitie-kenner Remco de Boer de bijnaam ‘de ongekroonde cijferkoning van de energietransitie’ heeft gekregen? Martien Visser geloofde lang dat Nederland geen kerncentrales nodig had, maar is van gedachten veranderd.
Even wat getallen voor de context. Nederland heeft in 2050 naar schatting minimaal 3000 petajoule (PJ) aan primaire energie nodig. Alle huidige plannen voor wind en zon tellen op tot slechts 600 PJ, schrijft Martien Visser.
Met de Noordzee hebben we genoeg zee om vol te zetten met windmolens en kunnen we de opbrengst uit wind flink vermenigvuldigen, zo dacht Visser lang. Waarom dan nog kerncentrales bouwen?
Zo dacht Visser dus ook, maar hij is van gedachten veranderd: “Het is volgens mij domweg te riskant teveel ballen in één mandje te leggen en erop te vertrouwen dat het wel goed komt.”
Wat als het maanden niet waait? Bovendien zou het op de Noordzee minder kunnen gaan waaien, bijvoorbeeld door klimaatverandering of omdat andere landen veel wind afvangen. In de Middellandse Zee waait het op hoogte 30 procent minder dan op de Noordzee. Dat zorgt voor minder dan de helft aan energieopbrengst. Dan is het toch verstandiger, zo meent Visser, om je kansen wat te spreiden.
Gaan de kerncentrales ons klimaatvraagstuk oplossen? Nee, zegt Visser. “Maar laten we er echter ook niet badinerend over doen. Samen zijn ze goed voor 25 terawattuur (TWh) elektriciteit. Dat is meer dan alle elektriciteit die in Nederland in 2030 met windturbines op land en in het IJsselmeer zal worden geproduceerd.”