Hoewel de grootste drukte rondom asielaanvragen nog moet beginnen, verschijnen alweer de eerste artikelen over asielnood in de media. Eind april kwam naar buiten dat het kabinet een forse stijging in het aantal asielaanvragen verwacht: bijna 25.000 meer dan in 2022. Waar het Centraal Orgaan Opvang Asielzoekers rekening had gehouden met een dergelijke toename, heeft de Immigratie en Naturalisatiedienst nu al laten weten dat dit ver boven haar capaciteit uitkomt. In een discussie waar cijfers domineren, zou je bijna vergeten dat het asielbeleid in essentie om mensen draait. Het boek No Friend but the Mountains biedt een kritische reflectie op deze discussie en roept op tot een menselijke benadering van het asielbeleid.
Als vluchteling uit Iran vertelt Behrouz Boochani in dit boek over zijn eigen ervaringen met het Australische asielsysteem. Een systeem dat onmenselijk veel verder gaat dan wat wij in Nederland kennen en de rechten van vluchtelingen ernstig inperkt. Door een ik-perspectief te hanteren, neemt Boochani de lezer mee op een reis die vele vluchtelingen maken. Waar de discussie in Europa vaak draait om de herkomst van vluchtelingen en hun redenen om te vluchten, heeft Boochani er expliciet voor gekozen zijn achtergrond niet te benoemen in dit boek; slechts één keer verwijst hij naar de bergen van Iraans Koerdistan. Dit maakt dat de lezer zich makkelijk kan identificeren met de persoon van Boochani.
De kracht van het boek zit in Boochani’s schrijfstijl. Door de lezer mee te nemen in zijn gedachtegangen, krijgt iedereen die dit boek leest een kijkje in de mentale gevolgen van een mensonterend asielbeleid. Dit is bijvoorbeeld te zien in zijn beschrijving van mensen en objecten. De opvangplekken noemt Boochani gevangenissen en de personen in zijn boek hebben allemaal een bijnaam die linkt aan een bepaalde karaktereigenschap. Alles in het boek benadrukt de depersonificatie in het Australische asielsysteem en juist daar zit de kracht van dit boek: de lezer ervaart de gevolgen van een discussie die alleen wordt gevoerd op cijfers.
Of je nu voor of tegen een strenger asielbeleid bent, dit boek biedt een kritische reflectie op de discussie over het asielbeleid en maakt duidelijk dat het in essentie om mensenlevens gaat. Door te laten zien welke gevolgen een mensonterend asielbeleid kan hebben, is dit boek een directe oproep om in de discussie omtrent het asielbeleid cijfers te vergeten en de mens centraal te stellen. Een must read voor eenieder die iets met asiel van doen heeft of zijn of haar horizon wil verbreden.